Аль 10-р сарын 3 аас хойш огт шинэ бичлэг хийгдээгүй энэ блогийг байдагийг бараг л мартах шахаж.. Гэхдээ хэнд ч хэрэггүй болчихсрн гэж бодохгүй байна. Ядахдаа л надад.. Миний хувьд энэ блог маш их үнэ цэнэтэй юм шүү. Хүссэн бүхнээ бичиж үлдээх орон зай байна гэдэг сайхан шүү. Харин сүүлийн үед энэ чухал зүйлээ мартчихаж. Мартчихаж ч гэж дээ нэг л их чухал зүйл хийгээд завгүй яваад байна гээд өөртөө итгүүлчихсэнээс л болох шиг боллоо. Би угаас нэг тийм туйлбартай зан чанартай хүн биш юм шиг санагддагийн. Энэ муу чанар маань ч блогоо "хаях" шалтгаан болоо биз.
Ойрдоо Л.Өлзийтөгсийн шинэ гаргасан Үзэхийн хязгаар гэдэг номыг уншаад баахан өөртэйгөө ярисан хүн болчихлоо. Унтах гээд орондоо орсон хойно хүртэл янз бүрийн юм бодогдоод, бүр бодсон юмаа зүүдлээд цочиж сэрсэн гээч. Ном уншаагүй их удсаных л байх л даа. Ямар ч байсан надад маш их бодох юм өгсөнийг бодоход их сайн ном шиг байгаа юм. Хуучны мартагдсан дурсамжууд гэнэт л бөөн бөөнөөрөө сэргээд ирдэгийн байна. Харин түүний бичсэн шүлэгүүд нь өөрийнхөө амьдралаас сэдэвлэсэн биш, зүгээр л аливаа зүйлийг өөрийн нүдээр бичдэг гэсэн нь надад их таалагдсан. Огт мэдэрч үзээгүй мэдрэмжийн тухай мэдэрсэн нэгнээс нь илүүтэйгээр мэдэрч бичнэ гэдэг... Анхандаа надад нэг их сэтгэгдэл төрүүлээгүй ч өөрийн эрхгүй номын дэлгүүр орж түүний шүлгийн номуудыг нь сөхөж үзсэний дараа надад ийн гүн сэтгэгдэл төрүүлсэн. Уг нь би утга зохиол, яруу найраг тэгж их сонирхоод сүйд болоод байдаггүй л дээ.
Төвд хэлний тайлбар толинд үхлийг "Үзэхийн хязгаар" хэмээн тайлбарласан байдаг. Энэ нь хүн өөрийн амьдралдаа үзэж туулах бүхэн нь төгсгөл болсон гэсэн утгатай хэрэг л дээ. Нээрээ ч үнэн юм шиг.. Жишээлбэл би гэхэд л нэг их урт наслахгүй юм шиг санагдагийн. 50 ч юмуу их үсрээд л 55.. Тэрнээс богинохон ч юм билүү... Гэхдээ миний үзэж туулах зам овоо урт байвал бас үхэж өгөхгүй "лай" болж ч магад. Ямар ч байсан би үхэл гэдгээс нэг их айх зүйл биш гэж боддог. Худлаа нэг их зоригтой зан гаргаж байгаадаа юм бишээ. Угаас би үхчихлээ гэхэд үхлийн дараах зовлонг амсахгүй шүү дээ. Тийм муу ёрын юм болвол хөөрхий аав ээж 2 минь л хамгийн ихээр шанална. Ингэхээр үхэл гэдэг хойно үлдэж буйдаа л асар их уй гашуу үлдээдэг байх. Миний хувьд өөрөө үхэхээс бус, ойр дотны хүмүүсээ алдахаас л үнэн голоосоо айдаг. Үнэн голоосоо шүү...
Блогоороо дахиж ороод шинэ юм бичсэн чинь дотроосоо нэг том юм аваад хаячих шиг болчихлоо шүү. Ойрийн хэд хоног блогоо гэнэт санаад нээт орох боломж гарахгүй нилээд бачуурч байсан болохоор тэр л дээ. Ямар ч байсан сайхан болчихлоо. Энэ чинь миний гэр орон шүү дээ. Хэзээ ч ороод гарсан байнга "Үүд нь нээлттэй" гэр минь.... Би ч гэсэн үүдийг нь нээлттэй орхиод явлаа...
